Μια χειμωνιάτικη Δευτέρα, παραδοσιακά αποφράδα ημέρα για κάθε εργαζόμενο, είπα να πάρω μια άδεια…έτσι στο ξεκάρφωτο. Συννεφιά και ψιλόβροχο μεν, αλλά το κίνητρο ισχυρό, απόδραση από την Αθήνα, μακριά από την δουλειά και από κακοξυπνημένες φάτσες, από καθημερινά πρέπει, επιβάλλεται κλπ.,κλπ. Κάνω γρήγορα την πρωινή μου γυμναστική (έκλεψα λίγο γιατί αδημονούσα) φορτώνω τα απαραίτητα στο αυτοκίνητο και ξεκινάω. Βουρ για τουρ, κάπου στην Βόρεια Εύβοια (καφεδάκι, βόλτα στην ακροθαλασσιά ουζάκι, ξέρετε εσείς).
Λίγο πριν την γέφυρα της Χαλκίδας βλέπω τον καιρό να αγριεύει και υποψιάζομαι πως πολύ προσεχώς, θα δώσω μάχη με το υγρό στοιχείο και δυστυχώς δικαιώνομαι. Η λέξη καταιγίδα δεν περιέγραφε επαρκώς αυτό που ζούσα. Ο αέρας έσπρωχνε το αυτοκίνητο με μανία και η βροχή χτυπούσε στην οροφή σαν να έπεφτε τσιμέντο από μπετονιέρα. Σε αυτή την φάση σίγουρα θα ήταν πιο φρόνιμο να σταματήσω κάπου και να περιμένω, έλα όμως που μια σατανική φωνή μέσα μου ψιθύριζε Ζήστο Χάρυ, Ζήστο. Αποφασισμένος λοιπόν βγήκα από την πόλη και κατευθύνθηκα βόρεια όπως προέβλεπε το πλάνο.
Είχα δεν είχα διανύσει ένα χιλιόμετρο και τα μάτια μου καρφώθηκαν σε μια παραλία αριστερά μου. Βρισκόμουν μπροστά σε ένα πολύ ιδιαίτερο σκηνικό, που θύμιζε έντονα Ινδονησιακό τσουνάμι. Ξεριζωμένα καλάμια και κλαδιά από αλμυρίκια, μαζί με σακούλες, μπουκάλια και άλλα ενθύμια του ευρωπαϊκού πολιτισμού μας, διάσπαρτα παντού συνέθεταν μια εικόνα οδύνης. Σε αυτό το σκηνικό, προσπαθούσαν επίμονα να εισβάλουν οι γλάροι, αλλά ο αέρας και η βροχή δεν τους το επέτρεπαν αναγκάζοντάς τους να πετούν μακριά τσαντισμένοι.
Φτάνοντας σε ένα μικρό λιμανάκι, λίγο πριν την παραλία Βασιλικών, είπα να κάνω μια στάση διακρίνοντας μια στοιχειώδη ύφεση, σε σχέση με τα προηγούμενα έκτροπα. Παίρνω την κάμερα στα χέρια, ανάβω το συνοδευτικό του καφέ και ετοιμάζομαι για το πρώτο κλικ. Προσπαθώντας όμως να εστιάσω μέσα από την οθόνη αισθάνομαι ότι κάτι παράταιρο έχει εισβάλλει στο κάδρο με τις κουνάμενες βαρκούλες που μου αλλοιώνει την «ιδεατή» εικόνα. Πλησιάζοντας στην προβλήτα και κοιτάζοντας το νερό, διακρίνω στην επιφάνεια έντονες βαθυκόκκινες αποχρώσεις. Η σκέψη μου ταξιδεύει κατευθείαν στην βάναυση σφαγή φαλαινών και δελφινιών σε κάποια άλλα μέρη του πλανήτη……λες να πέσαμε τόσο χαμηλά σκέφτομαι; Ευτυχώς όμως δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο και η καρδιά μου πήγε στη θέση της, απλά τα χώματα στην περιοχή είναι κόκκινα και κατεβαίνοντας ορμητικά το νερό από ψηλά ξεπλένοντάς τα, έστελνε το κόκκινο ξύσμα στην θάλασσα δημιουργώντας την ψευδαίσθηση του αίματος.
Απογοητευμένος από την μαινόμενη κακοκαιρία και διαπιστώνοντας ότι το πρόγραμμα που είχα εκπονήσει νωρίς το πρωί δεν μπορεί να ευοδωθεί ούτε στο ελάχιστο, έκανα μια μικρή βόλτα και μπήκα εκνευρισμένος στο αυτοκίνητο για να επιστρέψω πρόωρα στην Αθήνα. Στο δρόμο της επιστροφής πιο ήρεμος και ακούγοντας τη ζεστή φωνή του Lucio Dalla σκεφτόμουν πόσο δύσκολο είναι τελικά να εντάξεις την φύση και τις βουλές του θεού στα δικά σου σενάρια και πλάνα. Πώς είναι δυνατό να πιστεύεις, πως σε ένα τόσο ανισόρροπο περιβάλλον, μπορείς να επιβάλεις τις δικές σου ισορροπίες και προγράμματα; Κατέληξα, όπως ήταν φυσιολογικό, πως είναι αδύνατο, αλλά και μάταιο.
Υπάρχει όμως κάτι που είναι δυνατό και επιβάλλεται. Να αφήνεις τα δικά σου σενάρια και πλάνα πιο χαλαρά και απλά να απολαμβάνεις αυτά που σου προκύπτουν, γιατί αυτά είναι συνήθως τα σπάνια παράσημα του απρόβλεπτου. Με την συνοδεία αυτών και άλλων πολλών σκέψεων επέστρεψα σπίτι και άρχισα να περνώ γρήγορα-γρήγορα τις φωτογραφίες στον υπολογιστή. Κοιτάζοντάς τες προσεκτικά συνειδητοποίησα ότι τελικά το σενάριο που είχα φτιάξει στο μυαλό μου ξεκινώντας, μπορεί να μην ήταν τόσο συναρπαστικό όσο αυτό που τυχαία μου προέκυψε.
Το ίδιο πάνω κάτω ισχύει και με την ζωή μας, αρχίζεις να ζεις και να απολαμβάνεις όταν καταλάβεις πως τίποτα δεν είναι βέβαιο και κανείς δεν σου εγγυάται τίποτα. Στο φινάλε αν θες εγγύηση αγόρασε μια τοστιέρα, όπως είπε σε μια κινηματογραφική ατάκα του ο τεράστιος Κλιντ Ίστγουντ.
Μπάμπης Καραηλίδης, τραπεζικός υπάλληλος
