Γράφει ο Μπάμπης Καραηλίδης
O καλύτερος φόρος τιμής που μπορεί να αποτίνει η προηγούμενη γενιά, άλλα και η δίκη μας, στην μνήμη των πεσόντων του Πολυτεχνείου, είναι να ζητήσουμε μια μεγάλη και ειλικρινή συγγνώμη στους νεότερους, για το ότι δεν καταφέραμε να τους περάσουμε, τα σημαντικά μηνύματα αυτού του τόσο κομβικού για την νεότερη ελληνική ιστορία γεγονότος.
Να ζητήσουμε μια συγνώμη γιατί δεν μπορέσαμε να τους μπολιάσουμε με την δίψα και την ανάγκη που είχαν εκείνοι οι φοιτητές για τη ζωή, την ελευθέρια και την δημοκρατία.
Να ζητήσουμε μια συγνώμη γιατί δεν καταφέραμε να τους πείσουμε, για το ότι οι έλληνες δεν υποτάσσονται σε καμιά χούντα, στρατιωτική, πολιτική ή οικονομική.
Να ζητήσουμε μια συγνώμη γιατί δεν καταφέραμε να τους μάθουμε ότι η δύναμη τους θα πολλαπλασιάζεται στο εμείς και όχι στο εγώ.
Να ζητήσουμε μια συγνώμη γιατί δεν φροντίσαμε, να υπερασπιστούμε αυτήν την ηρωική πράξη και να την διαφυλάξουμε σαν πολύτιμο ιστορικό κειμήλιο, από αυτούς που την εκμεταλλεύτηκαν και την καπηλεύτηκαν για προσωπικά, κομματικά, πολιτικά και οικονομικά οφέλη.
Τέλος να ζητήσουμε μια συγνώμη γιατί δεν προσπαθήσαμε να τους εμπνεύσουμε, όπως εκείνη η χούφτα φοιτητών ενέπνευσε εμάς.
Αν είχαμε κάνει όλα αυτά, εκείνο το γεγονός θα ήταν σήμερα για τους νέους ορόσημο, και παράλληλα ένα πραγματικό φόβητρο για τους Έλληνες και ξένους υπονομευτές της ατομικής μας ελευθερίας και της εθνικής μας ανεξαρτησίας.
Αυτό που μπορούμε να κάνουμε σήμερα είναι να προσπαθήσουμε να ξυπνήσουμε το DNA των νέων μας για να θυμηθούν, ποιών γενιών απόγονοι είναι και ποιας ιστορίας «συνεχιστές» οφείλουν να γίνουν.
Αν συμβεί αυτό, τότε θα μπορούμε να νιώσουμε πάλι υπερήφανοι και για εμάς και για αυτούς.
