Βιντεοσκοπημένο το ποιητικό αφιέρωμα στη γυναικεία υπόσταση από την Ομάδα Γυναικών της Συμπαράταξης, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας

Name: Βιντεοσκοπημένο το ποιητικό αφιέρωμα στη γυναικεία υπόσταση από την Ομάδα Γυναικών της Συμπαράταξης, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας
Uploaded: 2023-03-19
Channel: Ευτυχία Παπαλουκά

από Ευτυχία Παπαλουκά Last updated Mar 19, 2023

Υπό το βάρος της ανείπωτης τραγωδίας των Τεμπών, η Ομάδα Γυναικών της Συμπαράταξης «Ανεξάρτητη Κίνηση Πολιτών – Η Πόλη της Καρδιάς μας» τιμήσαμε την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, μέσα από ένα ποιητικό-λογοτεχνικό αφιέρωμα στη γυναικεία υπόσταση.

Θέλαμε να καταδείξουμε πως η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας δεν είναι μια μέρα γιορτής, αλλά μια μέρα Μνήμης για όλες τις θηλυκότητες που διαχρονικά έχουν με κάθε τρόπο αδικηθεί, κακοποιηθεί, δολοφονηθεί, και μια μέρα Διεκδικήσεων για τα δικαιώματά μας ως γυναίκες, εργαζόμενες, μαμάδες, σύντροφοι, άνθρωποι.

Η δράση πραγματοποιήθηκε στο χώρο της λίμνης του Άλσους Νέας Φιλαδέλφειας το πρωί του Σαββάτου 11/03/2023.

Μοιράστηκε έντυπο σχετικά με το νομικό πλαίσιο σε σχέση με την έμφυλη βία, αλλά και οδηγίες για το πώς μπορεί να προστατευθεί κάποια επιζήσασα κακοποίησης.

Την εκδήλωση συντόνιζε η δημοτική σύμβουλος Ευτυχία Παπαλουκά.

Μπορείτε να παρακολουθήσετε στιγμιότυπα από την δράση στα βίντεο που ακολουθούν:

Η Έλενα Κάρουλα-Γούλα, καθηγήτρια Γερμανικής γλώσσας και φιλολογίας, κάνει αναφορά στην εμβληματική επανάσταση του Ιράν, και διαβάζει ποίημα του Σαΐντ Γκασέμι, Ιρανού που τα τελευταία χρόνια ζει στην Ελλάδα και φοίτησε στα σχολεία μας.

Η συμπολίτισσά μας διακεκριμένη ποιήτρια και ψυχοθεραπεύτρια Άννα Μαυροειδή, απαγγέλλει τα ποιήματα «Κακοποίηση» και «Σκοτωμένος γάμος», και τα δύο από τη δεύτερη ποιητική της συλλογή, με τίτλο «Το πίσω δωμάτιο» (εκδόσεις Παπαηλιού).

Η ηθοποιός Βασιλική Κούλη διαβάζει το ποίημα της Έλενας Παλαιολόγου «Εγώ η γυναίκα».

Ποιητικό αφιέρωμα στην γυναικεία υπόσταση από την Ομάδα Γυναικών της Συμπαράταξης.

Η Μάρθα Πουλή διαβάζει το ποίημα «Γυναίκα» του Κωστή Παλαμά

Γυναίκα, αν θες αντρίκεια να δουλέψεις για τον ξεσκλαβωμό σου,

δε σε φτάνει να κάψεις, να σκορπίσεις, να ξοδέψεις

το χρυσάφι, τη σμύρνα, το λιβάνι στο νέο βωμό. Μέσα σου πρώτα κάψε

το τριπλό ξόανο που τους δούλους κάνει

Συνήθεια, Κέρδος, Πρόληψη.

Και σκάψε, και του παλιού καιρού τα παραμύθια, κι ας ειν’ όμορφα,

μια για πάντα θάψε.

Α! τα μεστά καμαρωτά σου στήθια βραχνάς τα πνίγει, πνίχ’ τον, πολεμίστρα για την Αγάπη και για την Αλήθεια.

Πάντα μαζί σου κι η Ομορφιά η μεθύστρα.

Η Ρένα Σταματοπούλου διαβάζει το ποίημα του Τόλη Νικηφόρου «Γυναίκα»

κάθε μικρή σου υποταγή

μειώνει τη δική μου ελευθερία

εμένα ταπεινώνει

κάθε χαμένο σου δικαίωμα

πληγώνει τη δική μου αξιοπρέπεια

κάθε παραπανίσιο σου φορτίο

έχει σε μένα ρίζες προγονικές

κάθε σε βάρος σου αδικία

είναι μια στυγερή κλοπή

απ’ το παγκάρι της δικής μου εκκλησίας

κι όταν εσύ λιποψυχείς

εγώ είμαι ο αληθινός προδότης

στέκεσαι δίπλα μου

στο σπίτι, στη δουλειά ή στο οδόφραγμα

και με τα ίδια μάτια

ελεύθερα ατενίζουμε τον ήλιο

περήφανοι ασυμβίβαστοι

ωραίοι μέσα στα τόσα ελαττώματά μας

εμείς που η φύση έταξε σε σάρκα μία

Η Μάγδα Βελέντζα διαβάζει το ποίημα της Κικής Δημουλά «Σημείο αναγνωρίσεως» – άγαλμα γυναίκας με δεμένα χέρια

Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,

εγώ σε προσφωνώ γυναίκα κατευθείαν.

Στολίζεις κάποιο πάρκο./ Από μακριά εξαπατάς.

Θαρρεί κανείς πως έχεις ελαφρά ανακαθίσει

να θυμηθείς ένα ωραίο όνειρο που είδες,

πως παίρνεις φόρα να το ζήσεις.

Από κοντά ξεκαθαρίζει τ’ όνειρο:

δεμένα είναι πισθάγκωνα τα χέρια σου

μ’ ένα σχοινί μαρμάρινο

κ’ η στάση σου είναι η θέλησή σου

κάτι να σε βοηθήσει να ξεφύγεις

την αγωνία του αιχμαλώτου.

Έτσι σε παραγγείλανε στο γλύπτη: αιχμάλωτη.

Δεν μπορείς/ ούτε μια βροχή να ζυγίσεις στο χέρι σου,

ούτε μια ελαφριά μαργαρίτα.

Δεμένα είναι τα χέρια σου. (…)

Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα

εγώ σε προσφωνώ γυναίκα αμέσως.

Όχι γιατί γυναίκα σε παρέδωσε

στο μάρμαρο ο γλύπτης/ κι υπόσχονται οι γοφοί σου

ευγονία αγαλμάτων,/ καλή σοδειά ακινησίας.

Για τα δεμένα χέρια σου, που έχεις

όσους πολλούς αιώνες σε γνωρίζω,/ σε λέω γυναίκα.

Σε λέω γυναίκα/ γιατί είσαι αιχμάλωτη

Η Μαρλέν Σβέρκου διαβάζει το ποίημα «Γυναίκες» του Γιάννη Ρίτσου, από τη σειρά «Παρενθέσεις»

Είναι πολύ μακρινές οι γυναίκες. Τα σεντόνια τους

μυρίζουν καληνύχτα.

Ακουμπάνε το ψωμί στο τραπέζι για να μη νιώσουμε

πως λείπουν.

Τότε καταλαβαίνουμε πως φταίξαμε. Σηκωνόμαστε απ’

την καρέκλα και λέμε:

«Κουράστηκες πολύ σήμερα», ή «άσε, θ’ ανάψω εγώ

τη λάμπα».

Όταν ανάβουμε το σπίρτο, εκείνη στρέφει αργά

πηγαίνοντας

με μιαν ανεξήγητη προσήλωση προς την κουζίνα.

Η πλάτη της

είναι ένα πικραμένο βουναλάκι φορτωμένο με πολλούς

νεκρούς –

τους νεκρούς της φαμίλιας, τους δικούς της νεκρούς

και τον δικό σου.

Ακούς το βήμα της να τρίζει στα παλιά σανίδια

ακούς τα πιάτα να κλαίνε στην πιατοθήκη κι ύστερα

ακούγεται

το τραίνο που παίρνει τους φαντάρους για το μέτωπο

Η Ευτυχία Παπαλουκά και η Όλια Αθανασοπούλου διαβάζουν δύο ποιήματα του Ναζίμ Χικμέτ που αποτίνουν σεβασμό στη Γυναίκα, στο Παιδί, στον Άντρα, στον Άνθρωπο.

Ευτυχία Παπαλουκά

Κοιτάζω γονατισμένος την γη

Κοιτάζω τη χλόη

Κοιτάζω το έντομο

Κοιτάζω την ανθισμένη ολογάλανη στιγμή

Είσαι σαν την γη την άνοιξη, αγαπημένη μου,

σε κοιτάζω.

Πλαγιασμένος ανάσκελα στον ουρανό βλέπω

βλέπω του δέντρου τα κλαδιά

τους πελαργούς βλέπω που πετούνε

είσαι όπως ο ουρανός της άνοιξης, αγαπημένη μου,

σε βλέπω.

Φωτιά άναψα στην εξοχή τη νύχτα

αγγίζω τη φωτιά

αγγίζω το νερό

αγγίζω το πανί

αγγίζω το ασήμι

σα μια φωτιά ‘σαι κατασκήνωσης κάτω από τ’ αστέρια

σε αγγίζω.

Ανάμεσα είμαι στους ανθρώπους

Αγαπώ τους ανθρώπους

αγαπώ τη δράση

αγαπώ τη σκέψη

αγαπώ τον αγώνα μου

πλάσμα ανθρώπινο μες τον αγώνα μου είσαι

σ’ αγαπώ.

Όλια Αθανασοπούλου

Αυτή τη φθινοπωρινή νύχτα

είμαι γεμάτος απ’ τα λόγια σου,

λόγια αιώνια όπως ο χρόνος, όπως η ύλη,

λόγια βαρειά καθώς το χέρι,

λόγια που σπινθηροβολούν όπως τ’ αστέρια.

Απ’ την καρδιά σου, απ’ το μυαλό σου, από τη σάρκα

σου

τα λόγια σου έρχονται σε μένα

τα λόγια σου κατάφορτα από σένα,

τα λόγια σου, μητέρα μου,

τα λόγια σου, γυναίκα μου,

τα λόγια σου, φίλη.

Ήσαν θλιμμένα, ήσαν πικρά,

χαρούμενα ήσαν, φορτωμένα ελπίδα,

ήσαν γενναία κ’ ηρωικά,

τα λόγια σου ήσαν άντρες.

Η Αγγελική Παπαδημητρίου διαβάζει το «Αμίαντο χέρι» του Νικηφόρου Βρεττάκου

Έφυγες με μισό χέρι για τον αγρό του Βοόζ

να μας στείλεις ένα ψωμί καλοζυμωμένο,

ζεστό, σαν την αγάπη της μάνας

που προσπαθεί να ζεστάνει του βρέφους της

τα χεράκια με την ανάσα της,

με πολύν ήλιο πάνω στη φλούδα,

με πολλά δάκρυα μέσα στην ψίχα του.

Μες στο καράβι που άρχισε να βουλιάζει

σε περιμένουμε και οι τρεις:

Να μας φέρεις πίσω το χέρι σου.

Το χέρι που σφύριζε σαν μαστίγιο στον άνεμο,

απειλώντας τη μοίρα, πλένοντας τις αυλές,

αθροίζοντας σε αριθμούς τα δέματα και τους τόνους

που φέρνανε τα καράβια.

Το χέρι σου που έπιανε το μαστό σου όταν θήλαζες

πλαγιασμένο στο στήθος σου ένα τριαντάφυλλο·

το χέρι σου που έκοβε υφάσματα λύπης

και μπάλωνε με κλωστές από φως

των παιδιών μας τα ρούχα.

Το χέρι σου,

που αγρύπναγε στις προφυλακές κι αντιστέκονταν

σαν ένας ολόκληρος ιερός λόχος.

Τόσο αμίαντο κι ιερό, δεν ξέρω πού να το βάλω,

πού να ‘βρω μέρος καθαρό – μια θήκη θαλασσιά

κομμένη από τον ουρανό ή απ’ της Παναγίας το ιμάτιο.

Στεφανωμένο με πορτοκαλάνθια,

το νιώθω κρεμασμένο μέσα μου

σαν τον Ιησού στο σταυρό

πάνω στην Άγια Τράπεζα

στο εξωκκλήσι του Άι-Γιώργη μας.

Η Δήμητρα Παππά διαβάζει το ποίημα «Γυναίκα εσύ» της Αγγελικής Ραυτοπούλου

Γυναίκα συ που σέρνεσαι

στης γης το τελευταίο,

με την κοιλιά καρπόν γιομάτη

και με του θέρους τηνοσμήν

πτωμάτων, που σιωπούνε,

έφτασε η ώρα να ντυθείς

με άρματα και βόλια…

Τρέξε, υπερασπίσου,

του γείτονά σου το παιδί

το κλαίνε, απ’ το ξημέρωμα

στο διπλανό στενό..

Η Μαρία Τσικούρη διαβάζει τη «Γυναίκα» του Νίκου Καββαδία από τη συλλογή «Τραβέρσο, Άγρα» 1990

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία.
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δε με ορίζει.

Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μας μούντζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη, αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά, σε μια σπηλιά, στην Αλταμίρα.

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ που μ’ είδες.
Στην άμμο πάνω σ’ είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες.

Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.
Κοντά σου ναύτες απ’ την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.

Πράσινο. Αφρός, θαλασσινό βαθύ και βυσσινί.
Γυμνή. Μονάχα ένα χρυσό στη μέση σου ζωστήρι.
Τα μάτια σου τα χώριζαν εφτά Ισημερινοί
μες στου Giorgione το αργαστήρι.

Πέτρα θα του ‘ριξα και δε με θέλει το ποτάμι.
Τι σου ‘φταιξα και με ξυπνάς προτού να φέξει.
Στερνή νυχτιά του λιμανιού δεν πάει χαράμι.
Αμαρτωλός που δε χαρεί και που δε φταίξει.

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου, χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.

Η Κατερίνα Γιαζιτζή και όλη η Ομάδα Γυναικών της Συμπαράταξης διαβάζουν ποίημα του Τζέιμς Όπενχάιμ αφιερωμένο στην απεργία των εργατριών κλωστοϋφαντουργίας στις 8 Μαρτίου του 1857 στη Νέα Υόρκη.

Στις αγωνιζόμενες γυναίκες όλου του κόσμου:

Καθώς τραβάμε εμπρός, εμπρός στην ομορφιά της μέρας

χιλιάδες σκοτεινές κουζίνες,

χιλιάδες μαύρες φάμπρικες

γεμίζουν ξάφνου με του ήλιου τη λαμπράδα

γιατί ο κόσμος μας ακούει να τραγουδάμε

«Ψωμί και Τριαντάφυλλα, Ψωμί και Τριαντάφυλλα»

Ναι, για το Ψωμί παλεύουμε και για τα

Τριαντάφυλλα.

Καθώς τραβάμε εμπρός, εμπρός φέρνουμε τις μεγάλες μέρες

το ξεσήκωμα των γυναικών είναι ξεσήκωμα όλης

της ανθρωπότητας

όχι πια σκλάβοι και τεμπέληδες, δέκα που μοχθούν

για έναν που ξαπλώνει

αλλά ένα δίκαιο μοίρασμα στ’ αγαθά της ζωής,

«Ψωμί και Τριαντάφυλλα, Ψωμί και Τριαντάφυλλα»

Την δράση έκλεισε ο επικεφαλής της Συμπαράταξης, υποψήφιος Δήμαρχος Χάρης Τομπούλογλου, ο οποίος μίλησε με συγκίνηση για την ανείπωτη τραγωδία και συνεχάρη τις γυναίκες της Συμπαράταξης για την υψηλού συμβολισμού παρέμβαση που διοργάνωσαν με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.