Οπαδική βία μέχρι θανάτου: Όταν το ποδόσφαιρο παύει να είναι παιχνίδι, του Γιώργου Σιαρακά

 

 

Ο γνωστός συγγραφέας  Τζόρτζ Όργουελ είχε κάποτε δηλώσει ότι «το ποδόσφαιρο είναι ένας πόλεμος δίχως πυροβολισμούς». Ο προπονητής της μεγάλης Λίβερπουλ Μπιλ Σάνκλι είχε πει « Κάποιοι πιστεύουν ότι το ποδόσφαιρο είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Για μένα είναι κάτι σημαντικότερο».

Τελικά, πόσο σημαντικό είναι  για τη ζωή μας και πόσο την επηρεάζει το δημοφιλέστερο άθλημα στον κόσμο, σε σημείο να πεθαίνουν άνθρωποι εξαιτίας του; Μήπως τα τελευταία γεγονότα στην Ελλάδα θα έπρεπε να έχουν προκαλέσει τον προβληματισμό όλων μας;

Η δημοτικότητα του συγκεκριμένου αθλήματος από τότε που ανακαλύφθηκε μέχρι και τις μέρες μας είναι τέτοια, που προσέλκυε και εξακολουθεί να προσελκύει ανθρώπους από όλα τα κοινωνικά στρώματα. Κατά τον 20 αιώνα, ιδιαίτερα στα τέλη του, άρχισαν να πληθαίνουν τα κρούσματα χουλιγκανισμού με αποκορύφωμα τον αιματοβαμμένο τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Χέιζελ το 1985 όταν 39 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε συμπλοκές  ανάμεσα σε οπαδούς της Λίβερπουλ και της Γιουβέντους.

 

 

Ένα χρόνο περίπου αργότερα, τον Οκτώβριο του 1986, ο καθηγητής Χαράλαμπος Μπλιώνας σκοτώθηκε από φωτοβολίδα (τον πέτυχε στο λαιμό με αποτέλεσμα να κοπεί η καρωτίδα του) που πέταξαν οπαδοί του ΠΑΟΚ σε επεισόδια στο γήπεδο της Λάρισας. Ήταν το πρώτο, και δυστυχώς όχι το τελευταίο θύμα της οπαδικής βίας στην χώρα μας…

Στις 29 Μαρτίου του 2007  οπαδοί του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού έδωσαν «ραντεβού» στην Παιανία, με το αποτέλεσμα να είναι τραγικό : ο Μιχάλης Φιλόπουλος, ένας απλός φίλος των πράσινων, βρήκε το θάνατο από οπλισμένο χέρι.

Ακόμη πιο πρόσφατα, στις αρχές του 2020, ο βουλγαρικής καταγωγής Τόσκο Μποζαζίτσκι που ήταν φίλος του Άρη παρασύρθηκε από Ι.Χ. αυτοκίνητο με συνέπεια να χάσει τη ζωή του κατά τη διάρκεια επεισοδίων με οπαδούς του ΠΑΟΚ στην Θεσσαλονίκη. Οι αντιδράσεις ήταν μεγάλες και τελικά ο πέλεκυς που έπεσε για τους ενόχους από τη δικαιοσύνη ήταν ιδιαίτερα βαρύς, καθώς βρέθηκαν πίσω από τη φυλακή.

Θα μπορούσα να αναφέρω και άλλα συμβάντα είτε εντός είτε εκτός των συνόρων μας που είχαν τραγική κατάληξη, αλλά ο κατάλογος δυστυχώς είναι τεράστιος…

 

 

 

 

Κι ερχόμαστε στην πλέον πρόσφατη ιστορία των τελευταίων ημερών, τη δολοφονία του 19χρονου (!) Άλκη Καμπανού φιλάθλου πάλι του Άρη που έχει συγκλονίσει τις τελευταίες ώρες το πανελλήνιο. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα της Δευτέρας, ο άτυχος φοιτητής προσεγγίστηκε από ομάδα οπλισμένων νεαρών που αφού τον ρώτησαν τι ομάδα υποστηρίζει τον μαχαίρωσαν θανάσιμα. Σοκ έχουν προκαλέσει μάλιστα τα τελευταία του λόγια: «Σας παρακαλώ, μη με χτυπάτε άλλο!»

Μία μέρα πριν το μοιραίο συμβάν είχε προηγηθεί επίθεση σε σύνδεσμο οπαδών του Ολυμπιακού στο Πέραμα, με ένα αυτοκίνητο να τυλίγεται στις φλόγες, ενώ ακόμη και μετά τον αποτροπιασμό που προκλήθηκε από τη δολοφονία του Άλκη, ένα 14χρονο παιδί  στη Θεσσαλονίκη τραυματίστηκε σοβαρά με αποτέλεσμα να βρεθεί με αιμάτωμα στο συκώτι του ύστερα από ξυλοδαρμό.

Όλα τα παραπάνω περιστατικά που περιέγραψα, είχαν έναν κοινό παρονομαστή. Την βία που προκαλεί η τυφλή αφοσίωση σε μια οποιαδήποτε ποδοσφαιρική ομάδα. Τα θύματα πλήρωσαν σε όλες τις περιπτώσεις με την ίδια τους τη ζωή την αγάπη τους για το σύλλογό τους, καθώς βρέθηκαν στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή, ερχόμενοι πρόσωπο με πρόσωπο με κάποια ‘’αρρωστημένα’’ μυαλά, που ήταν κυριευμένα από δολοφονικό μίσος.

Το φαινόμενο βέβαια δεν είναι μόνο ποδοσφαιρικό, δεν είναι μόνο αθλητικό. Μέσω του ποδοσφαίρου βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για συμμετοχή σε επεισόδια  διάφορα ταραχοποιά στοιχεία, ακραίες οργανώσεις άσχετες με το άθλημα, καθώς εκμεταλλεύονται τη δημοφιλία του και διεισδύουν μέσα στην μάζα που το παρακολουθεί. Τα συγκεκριμένα άτομα, προφανώς και έχουν στερηθεί έστω και τη στοιχειώδη παιδεία, κάτι που φαίνεται στις εκφράσεις τους και τη συμπεριφορά τους.

Μιας και αναφέρθηκα στην παιδεία, αυτό είναι κάτι πολύ βασικό που ξεκινάει από τα πρώτα χρόνια της ζωής ενός ανθρώπου εντός της οικογένειας η οποία οφείλει να του την παρέχει, για να ακολουθήσει στη συνέχεια η παιδεία που θα λάβει από το σχολείο. Όταν λοιπόν ορισμένα άτομα έχουν περάσει δύσκολες καταστάσεις από την παιδική τους ηλικία νιώθουν ένα είδος καταπίεσης να τους βασανίζει και προσπαθούν να εκτονωθούν,  μοιραία θα ανακαλύψουν ομάδες ατόμων που να τους ικανοποιούν αυτή την επιθυμία για «εκτόνωση». Τέτοιες ομάδες λοιπόν υπάρχουν όχι μόνο στα γήπεδα αλλά και σε άλλους χώρους μαζικής συγκέντρωσης κόσμου.

Το φαινόμενο της βίας στο χώρο του αθλητισμού – και όχι μόνο – είναι κάτι που πρέπει άμεσα να απασχολήσει όλους τους εμπλεκόμενους φορείς. Πολιτεία, θεσμούς και Αρχές, αλλά και απλούς υγιείς φιλάθλους και να τους προβληματίσει γιατί φθάσαμε ως εδώ; Βρισκόμαστε  πλέον σε σημείο, η βία να έχει επεκταθεί και σε άλλες εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας. Να έχει διεισδύσει ακόμη και μέσα στον ιερό χώρο της οικογένειας.

Μπορεί οποιοδήποτε μέτρο για την αντιμετώπιση του προβλήματος να σταματήσει μονομιάς το κακό; Ή πρέπει επιτέλους να ξεκινήσουμε από την αρχή, προβάλλοντας την έννοια της σωστής διαπαιδαγώγησης τόσο στο σπίτι όσο και στο σχολείο, για να βγούμε στην κοινωνία ή στο γήπεδο ως σωστοί πρωτίστως άνθρωποι και ύστερα θεατές-φίλαθλοι;

Μόνο έτσι κάποια στιγμή ο αθλητισμός και ο κόσμος ολόκληρος, ίσως γίνει πολύ καλύτερος. Μακάρι …

 

 

 

* O Γιώργος Σιαρακάς είναι πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών με ειδίκευση στη Μεσαιωνική και Νεοελληνική Φιλολογία & και της Σχολής Δημοσιογραφίας του Aegean College με ειδίκευση στην Αθλητική Δημοσιογραφία.