Γράφει η Ειρήνη Κασελίμη, φιλόλογος
“Περπατάω στο διάδρομο του κτιρίου όπου κάνω μάθημα. Κάτω πεσμένο χαρτί από αποφάγια. Γνέφω σε μαθητή «Φίλε μου σε παρακαλώ το σηκώνεις να το πετάξεις;» «Δεν το πέταξα εγώ, δεν είναι δικό μου, κυρία». Και προσπερνάει. Σκύβω και το μαζεύω.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συναντώ τη συνομοταξία του «Δεν είναι δικό μου» είναι ο πρόδρομος της άλλης, της «Μην ανακατεύεσαι». Πληγές και οι δύο.
«Δεν είναι δικό μου» το σκουπίδι που βρωμίζει το πάτωμα. «Δεν είναι δικό μου» το αυτοκίνητο που μόλις παρκάρισε στη ράμπα των ΑΜΕΑ με χαρωπό οδηγό που πάει για καφεδάκι. «Δεν είναι δικό μου» το αδέσποτο που κλαίει σπαραχτικά στην πιλοτή της πολυκατοικίας. «Δεν είναι δικό μου»…
Πολλές οι άσχημες ειδήσεις, τούτο τον χειμώνα, τούτη τη χρονιά που μόλις ξεπρόβαλε μα και την προηγούμενη. Πολλά τα σάπια που αργούμε να πάρουμε μυρουδιά γιατί επιλέγουμε το «Μην ανακατεύεσαι». «Μην ανακατεύεσαι» όταν βλέπεις ν’ αδικούν ανερυθρίαστα, να προσβάλλουν εργαζόμενο με τον αέρα του πελάτη, να κοροϊδεύουν οποιονδήποτε διαφέρει (από τι άραγε; Από τις νόρμες που έχουν επιβάλλει οι «δεν είναι δικό μου»). Να εξευτελίζουν λεκτικά το παιδί που υψώνει το ανάστημά του στους απανταχού ψευτόμαγκες… Κι ακόμα χειρότερα «μην ανακατεύεσαι» όταν βλέπεις χέρια να χτυπούν και κάποια άλλα να βιντεοσκοπούν ενώ στόματα ορθάνοιχτα γελούν.
«Μην ανακατεύεσαι, γιατί θα μπλέξεις». Εσύ το πολύ πολύ να δείξεις έκπληκτος όταν θα δεις μπροστά στο πρόσωπό σου το μικρόφωνο και να πεις «μα ούτε που το φανταζόμασταν».Κι όμως, το φανταζόμασταν, αλλά διαλέξαμε το «μην ανακατεύεσαι» και πατήσαμε..next episode στην αγαπημένη μας σειρά.
Κι έτσι βρεθήκαμε να απορούμε με τις Γαρυφαλλιές, τις Καρολάιν, τις Ελένες, τους Βαγγέληδες, τους Άλκηδες, τους κακοποιημένους ανήλικους με την σκακιέρα στα μάτια. Και κουνάμε το κεφάλι και κάνουμε το σταυρό μας και κάνουμε τσ,τσ, τσ και αναρωτιόμαστε τί άλλο θα δούμε. Κι όμως εσύ «μην ανακατεύεσαι», το μόνο σίγουρο είναι πως θα δεις κι άλλα.
Είναι λοιπόν «δικό μου» και δεν θ’ ακούσω άλλα «μην ανακατεύεσαι».
Γιατί επιλέγω ν’ ανακατευτώ κι ας «μπλέξω». Καλύτερα μπλεγμένη, παρά απορημένη με τα σάπια που δεν πήρα μυρουδιά.
Θυμωμένο το αποψινό κείμενο. Μα δεν χωράει λυρισμός στο κακό που τριγυρνάει. Μόνο πάταξη. Γιατί από συγνώμες χόρτασαν οι Γαρυφαλλιές, οι Καρολάιν, οι Ελένες, οι Βαγγέληδες, οι Άλκηδες και οι κακοποιημένοι ανήλικοι με τη σκακιέρα στα μάτια. Δίκιο ζητούν.
Και μια αγκαλιά δική μας. Για να τους κάνουμε δικούς μας.”
