Γράφει ο Σωτήρης Παπαδέας, Φιλόλογος
Η επικαιρότητα, φίλες και φίλοι μου, δεν μάς αφήνει να πλήξουμε!
Το ένα τραγικό συμβάν διαδέχεται το άλλο και οι δημοσιογράφοι κάνουν υπερωρίες! Δικαίως βέβαια!
Και εμείς, οι δύσμοιροι αποδέκτες της «πλημμύρας» πληροφορίων πρέπει να ξέρουμε καλό «κολύμπι» για να μην πνιγούμε!
Τα πρόσφατα τραγικά, όσο και εντυπωσιακά γεγονότα και καταστάσεις στη Θεσσαλία έχουν πολλές και σημαντικές πτυχές.
Υπάρχουν οι ευθύνες και εγκληματικές παραλείψεις.
Ακούγονται και γράφονται πολλά για τα αίτια και τις πιθανότητες επανάληψης παρομοίων φαινομένων.
Καταγράφονται οι τεράστιες καταστροφές και κοστολογούνται οι δαπάνες αποκατάστασης των πραγμάτων στην προτέρα κατάσταση.
* * *
Με αφορμή αυτά τα γεγονότα στο σημερινό σημείωμα θα ασχοληθούμε με ένα ρεπορτάζ από τον ΣΚΑΪ:
Το θέμα μας θα είναι «Τα μυστικά του δημοσιογραφικού επαγγέλματος».
Ο ρεπόρτερ του καναλιού στο 1:30 πλησιάζει μια ηλικιωμένη κυρία, που είναι κατά δήλωσιν της από τον πλημμυρισμένο Βλοχό. Δεν φαίνεται ιδιαίτερα ταλαιπωρημένη και, κυρίως, δεν είναι αναστατωμένη, πανικόβλητη και απελπισμένη. Απαντά αρχικά στις τυπικές ερωτήσεις («Που πήγατε, όταν ανέβαιναν τα νερά», «Πόσα άτομα ήταν», «Πόσες ώρες μείνατε εγκλωβισμένοι» κ.τ.τ.). Η γιαγιά είναι εκνευριστικά ψύχραιμη και δεν «βγαίνει» ανησυχία και πανικός.
Ο ρεπόρτερ όμως δεν το βάζει κάτω και «ανεβαίνει πίστα» μήπως και βγει κάτι πιασάρικο και εμπορικό. Η κατάλληλη περίσταση είναι η στιγμή του τέλους της επιχείρησης διάσωσης. Εκεί πρέπει να βγουν συναισθήματα ανακούφισης, ευτυχίας κ.τ.τ.
Στο 2:08 ρωτάει την κυρία τι αίσθηση είχε, πατώντας τα πόδια της στο γήπεδο, όπου την μετέφερε το ελικόπτερο. Η άπειρη στα δημοσιογραφικά γηραιά πλημμυροπαθής κυρία απαντά ξερά: «Πολύ καλά. Κι εδώ είμαστε πολύ καλά!»
Πάλι δεν βγάλαμε συγκίνηση και τηλεοπτική έξαρση! Ας «ανεβούμε» λοιπόν «επίπεδο». Την ξαναρωτάει «Πίσω σας τι αφήσατε;», προσδοκώντας να ξεκινήσει επιτέλους ο θρήνος. Η γιαγιά απτόητη απαριθμεί ψύχραιμα, λιτά και στωικά τις υλικές καταστροφές, αλλά και πάλι δεν βγάζει απελπισία.
Ο επίμονος ρεπόρτερ δεν παραιτείται εύκολα. Πρέπει να βγάλει θρήνο, απελπισία, δυστυχία. Κάνει λοιπόν την αποφασιστική ερώτηση στο 2:48: «Σφίγγεται το στομάχι σας για το τι θ’ αντικρίσετε, όταν πέσουν τα νερά και πάτε να δείτε αυτά που μείναν πίσω;»
Η γιαγιά απάντα στωικά: «Τι να κάνουμε; Ξέρω κι εγώ; Σιγά-σιγά θα τα καθαρίσουμε. Τι να γίνει;»
Η γυναίκα αυτή πιθανότατα έχει περάσει πολλά στη ζωή της. Έχει δει κι άλλες πλημμύρες να καταστρέφουν το βιός της και έχει δει τα κατεστραμμένα να ξαναδημιουργούνται με την εργατικότητα και ίσως την κρατική συμπαράσταση.
Το κυριότερο όμως, ως θρησκευόμενη, έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στη θεία πρόνοια. Αντιμετωπίζει με στωικότητα την τραγική κατάσταση, γιατί αυτό το στυλ αντιμετώπισης είναι γι’ αυτήν στάση ζωής!
Ο δημοσιογράφος απογοητευμένος την αφήνει, χωρίς μάλιστα να την ευχαριστήσει και να την χαιρετήσει. Προφανώς όχι από αγένεια, αλλά από αμηχανία.
Και στο σημείο αυτό έχουμε άνωθεν παρέμβαση. Η Σία Κοσιώνη, «γάτα» της δημοσιογραφικής οικογένειας, έγκαιρα αντιλαμβάνεται όχι μόνο ότι ο ρεπόρτερ απέτυχε να «βγάλει» πόνο και δυστυχία, αλλά το αντίθετο. Η γηραιά κυρία δεν ήταν το κατάλληλο «δημοσιογραφικά» πρόσωπο για το συγκεκριμένο ρεπορτάζ. Η πολύπειρη και εύστροφος δημοσιογράφος παρεμβαίνει και στο 3:00 σχολιάζει με το «κατάλληλο» θλιμμένο ύφος:
«ΜΕ ΣΤΩΙΚΟΤΗΤΑ, ΜΕ ΣΤΩΙΚΟΤΗΤΑ βλέπουμε, Πάνο, ο κόσμος προσπαθεί να αντιμετωπίσει την κατάσταση, στην οποία έχει βρεθεί …»
* * *
ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ: Στη δημοσιογραφία η διαχείριση των συναισθημάτων των ατόμων από τα οποία παίρνουν συνεντεύξεις οι περιφερόμενοι ρεπόρτερ είναι πολύ δύσκολο θέμα. Ο ρεπόρτερ δεν κατάφερε να αποσπάσει τα απαραίτητα συναισθήματα πόνου, δυστυχίας, απελπισίας κ.τ.τ. Η Σία Κοσιώνη όμως κατάλαβε έγκαιρα what is going on και με την παρέμβασή της «έσωσε την παρτίδα».
