Γωγώ Φάκου: Παρακαλώ πολύ μην δολοφονείτε την τέχνη

Αγαπητοί μου αρμόδιοι, σας μιλώ ως μια απλή υπηρέτρια της τέχνης, και τίποτα παραπάνω. Μικρή, απογοητευμένη και ανήμπορη, μπροστά στις νέες μεγάλες σας αποφάσεις,για τη δική μου ζωη, καριέρα και οντότητα …

Αναρωτιέμαι…Πόσο ακόμη θα πρέπει να «ματώνουν» οι παρατημένες σκηνές, τα άδεια καθίσματα,τα αραχνιασμένα καμαρίνια; Για πόσο ακόμη οι θεατράνθρωποι, θα ζουν στην σκιά; Γεννηθήκαμε για τα φώτα, κατοικούμε στις γκουίντες, αναπνέουμε από τις ανάσες του κοινού…Είμαστε μαγικά πλάσματα εμείς οι καλλιτέχνες…αλλόκοτα ναι, όμως εμείς με τα καμώματα μας, θα κάνουμε τα μάτια σας να υγρανθούν και τα χείλη σας να χαμογελάσουν, την καρδιά σας να χτυπήσει και το μυαλό σας να προβληματιστεί..Εμείς μπορούμε να σας δώσουμε ζωή…Εσείς γιατί μας στερείτε την δική μας; Δυο χρόνια τώρα!!! Δυο ολόκληρα χρόνια η ζωή μας είναι στο «pause». Ξέρω θα πείτε για όλους ισχύει αυτό και πρέπει να κάνουμε υπομονή κτλ κτλ. Όμως πόση υπομονή πια; Ποτέ η τέχνη δεν εκδιώχθηκε τόσο σκληρά..Ποτέ δεν αναγκάστηκε να σιγάσει…..Όχι δεν είναι τα επιδόματα που χρειάζεται ο καλλιτέχνης για να επιβιώσει,το χειροκρότημα τον θρέφει ..

Νέα μέτρα, θα αδειάσουν για άλλη μια φορά τα θέατρα, τις μουσικές σκηνές και τόσους άλλους χώρους διασκέδασης…Τους μόνους χώρους στην ουσία που οι αποστάσεις μπορούν να οριστούν και να κρατηθούν πραγματικά, εν αντιθέσει με μέσα μαζικής μεταφοράς και άλλους ανεξέλεγκτους χώρους συνωστισμού..

Μετά από καιρό τολμήσαμε να κάνουμε όνειρα, σχέδια και πρόβες, πολλές πρόβες..για να μας κατεβάσετε εσείς την αυλαία πριν καν προλάβει να ανέβει…Πολλοί θιασάρχες, ανέβαλαν ή ματαίωσαν παραστάσεις ,φοβούμενοι επικείμενης αποτυχίας. Πολλοί ηθοποιοί, έμειναν άνεργοι για άλλη μια φορά, και μαζί μ’ αυτούς τόσοι άλλοι αλληλένδετοι κλάδοι και τόσες μα τόσες οικογένειες..

Εύχομαι να επανεξεταστεί το θέμα μας, αν και οι ελπίδες μας στέρεψαν πια…Όμως ελπίζουμε πάντα σ’ έναν από μηχανής θεό…(όπως αυτόν στις αρχαίες τραγωδίες), να ανατρέψει τα πάντα.. Και να ακουστεί το τρίτο κουδούνι για κάθε θέατρο…από το πιο μεγάλο, ως το πιο μικρό (που αυτό κι αν πόνεσε) …Και οι προβολείς να κάψουν τα πρόσωπα μας, και τα χειροκροτήματα να ζεστάνουν τις ψυχές μας..

Παρακαλώ πολύ…μην βάζετε στόχο την τέχνη μας…δολοφονείτε τις ψυχές μας…